Bir kenti “kültür kenti” kılan belleğidir. Hatay uygarlığın orijinidir, beşiğidir. Vali Hadrianus’u Roma İmparatorluğuna taşıyan bir garnizon kenttir. Hem de Latin kökenli olmadığı hâlde! Saint Pierre’ın sığınağıdır. Davud-i Antakî’nin laboratuarıdır, rasathanesidir. Seyir defterinde, belleğinde kimler mi var daha: Cemil Meriç, Bekir Sıtkı Kunt, Rıza Polat Akkoyunlu, Arif Coşkun, Süleyman Okay, Mahmut Kuru, Ali Yüce, Cevher İhsan Miskioğlu, Kemal Sülker, Semir Aslanyürek, Mehmet Aksoy, Yalçın Küçük, Ayla Kutlu, Burhan Günel, Müslüm Kabadayı, İnci Gürbüzatik, Mehmet Hameş, Sezer Ateş Ayvaz, Önder Çolakoğlu; Hatay’ın yetiştirdiği bilim, kültür ve sanat insanlarıdır. Aramızda olanları saymıyorum daha.
Hatay Ortadoğu’nun kalbidir. Suriye yanı başımızdadır; Lübnan, İsrail, Ürdün, hatta Irak ve Suudi Arabistan bir nefes ötededir. Yakınlık kavramı paradoksal değildir; İstanbul’u saymazsak Türkiye’nin en büyük TIR filosu Hatay’dadır, her evden bir veya birkaç kişi ya Körfez ülkelerinde çalışıyordur ya Suudi Arabistan’da. Yüzyıllardır Arap, Kürt, Ermeni, Yahudi, Türk aileler iç içe yaşamaktadırlar. Hatay, çok farklı milliyetlerden, din ve mezheplerden müteşekkil bir ülkedir. Medeniyetlerin bir buluşma yeri.
Ben kendimi hep Antakyalı bir kalemşor olarak görmüşümdür, Hataylı bir harf cini. Gittiğim kentlerde, ülkelerde de hiç çıkarmadım “yerli” libasımı. Hatay da memleketten, kentten öte bir şeydir zaten benim için: vatandır, Türkiye’ye kendi isteğiyle katılmış bir cumhuriyet. Teşekkür ederim; Hatay Büyükşehir Belediyesi’ne, Defne Belediyesi’ne, Aalen Antakya Kültür Derneği’ne, elbet jüriye, “Hüseyin Ferhad Kitabı”na emeği geçenlere, güzel insan Mehmet Karasu’ya, sevgili Faris Kuseyri’ye, törene Ankara’dan katılma nezaketi gösteren ağabeyim Ahmet Telli’ye, panelistlere, elbet Amanos dağlarına, Amik ovasına, Asi nehrine çok ama çok teşekkür ederim.
Hüseyin Ferhad – Altın Defne Edebiyat Ödülü, “Teşekkür Konuşması” |Antakya, 22 Mart 2019